De artsen schrijven verschillende behandelingsvormen voor, afhankelijk van het vastgestelde doel. De volgende vragen begeleiden de keuze van de behandelingsvormen. Wat zijn de genezingskansen voor de patiënt? Of moeten we erop focussen om de patiënt lang te laten leven met behoud van een goede kwaliteit van leven? Daarom maken we onderscheid tussen deze twee opties:
Deze heeft tot doel de patiënt te genezen door het tumorweefsel volledig te verwijderen of te vernietigen.
Deze wordt gebruikt bij mensen waarvan de genezing niet langer medisch haalbaar is, omdat de tumor zich al te ver heeft uitgebreid. Een palliatieve behandeling is een behandeling die tot doel heeft de progressie van de ziekte te vertragen, de gevolgen ervan te verminderen en de kwaliteit van leven van de patiënten zoveel mogelijk te handhaven.
Een chirurgische interventie is enkel opgestart als de tumor niet te groot is en niet uitgezaaid is naar andere organen. In aanwezigheid van deze voorwaarden is een interventie de meest effectieve behandeling, vooral voor niet-kleincellige longkanker. Deze kan worden aangevuld met chemotherapie en/of radiotherapie.
In vroege stadia van de ziekte is het vaak raadzaam om te kiezen voor de totale verwijdering van het tumorweefsel. Tijdens een chirurgische ingreep kunnen verschillende delen van de long worden verwijderd: een longkwab (lobectomie), twee kwabben (bilobectomie) en soms zelfs een hele long (pneumectomie) wanneer de tumor zich in meerdere kwabben heeft verspreid. De artsen verwijderen tegelijkertijd ook een deel van het omliggende gezonde weefsel om te voorkomen dat er kankercellen in de long achterblijven.
De patiënten herstellen zich relatief snel van de meeste van deze chirurgische behandelingen. Wanneer echter een hele long is verwijderd, is de lichamelijke conditie in eerste instantie beperkt. De resterende long voert het werk van beide longen uit en geleidelijk krijgt het lichaam zijn capaciteiten terug. De evolutie hangt ook af van de leeftijd en de behouden ademhalingsfunctie van de patiënt.
Chemotherapieën kunnen kankercellen effectief bestrijden en worden daarom gebruikt tegen kwaadaardige tumoren (maligniteiten). De geneesmiddelen die worden toegediend als onderdeel van een chemotherapie worden cytostatica genoemd. Deze elimineren de kankercellen en blokkeren de verspreiding ervan.
In tegenstelling tot radiotherapie heeft chemotherapie een systemisch effect op het hele lichaam en wordt meestal via een infusie toegediend. De actieve stoffen kunnen dus door het hele lichaam worden verspreid en daardoor niet alleen de kankercellen in de long vernietigen, maar ook de mogelijke uitzaaiingen in andere organen. Deze behandeling vereist echter meerdere sessies. Dit is de reden waarom dit met regelmatige tussenpozen (cycli) wordt gedaan. De gezonde cellen kunnen zich tussen twee sessies regenereren. De combinatie van verschillende cytostatica helpt om zowel de tumor als de uitzaaiingen effectiever te bestrijden.
Er zijn drie hoofdbenaderingen van chemotherapie met verschillende doelen:
Deze behandeling is bedoeld om de omvang van een grote tumor te verkleinen. Deze laatste wordt vervolgens verwijderd via een chirurgische ingreep en/of met behulp van radiotherapie. De behandeling moet verder eventuele uitzaaiingen elimineren.
Deze behandeling vindt plaats na een chirurgische ingreep om alle resterende kankercellen te vernietigen en recidief te voorkomen.
Deze behandeling wordt opgestart voor geavanceerde en ongeneeslijke gevallen. De tumorgroei kan erdoor worden vertraagd, de symptomen worden verlicht om de levenskwaliteit van de patiënten te behouden.
Aangezien de chemotherapieën voornamelijk werken op cellen die zich snel delen, zijn de tumorcellen er zeer gevoelig voor. Maar de geneesmiddelen beschadigen ook de gezonde cellen. Het meest kwetsbaar zijn bijvoorbeeld de cellen van de slijmvliezen van de mond, de maag en de darm, de cellen die het bloed in het beenmerg produceren en de cellen van de haarwortel. Zij kunnen de volgende bijwerkingen veroorzaken:
Misselijkheid en braken
Diarree
Gebrek aan eetlust
Haaruitval
Ontsteking van het mond- en darmslijmvlies
Kwetsbaarheid voor infecties
Vermoeidheid
Uitputting
Radiotherapie wordt gebruikt als onderdeel van zowel curatieve als palliatieve behandelingen. Het kan een alternatief zijn of een aanvulling op een chirurgische ingreep of een chemotherapie. Omstandigheden waarbij het gebruik ervan aangewezen is:
De artsen kunnen de tumor in de longen niet of niet volledig vernietigen.
De lichamelijke conditie van de patiënt maakt chemotherapie onmogelijk.
Een chirurgische interventie kan vitale organen beschadigen.
Bovendien kan radiotherapie ook worden gebruikt als een preventieve maatregel om uitzaaiingen te voorkomen, bijvoorbeeld in geval van een kleincellig longcarcinoom. Aangezien radiotherapie een gerichte en lokale werking heeft, zal het geen tumorcellen of uitzaaiingen op afstand bereiken.
Het effect van radiotherapie is gebaseerd op de gerichte bestraling van tumorcellen met behulp van elektromagnetische golven met hele hoge energie. De stralen verslechteren het erfelijke materiaal van de kankercellen, die zich daardoor niet meer kunnen vermenigvuldigen en afsterven.
In aanwezigheid van tumoren in het lichaam, vernietigt radiotherapie ook gezond weefsel. Maar in tegenstelling tot de tumorcellen, kunnen de gezonde cellen tussen twee behandelingen grotendeels regenereren. Om het gezonde weefsel niet te veel te belasten, wordt de radiotherapie in meerdere sessies met een lage dosis gegeven. Elke sessie duurt slechts enkele minuten.
Dankzij wetenschappelijk onderzoek verschijnen er continu nieuwe behandelingsopties, waaronder de zogenaamde gerichte behandelingen. Deze kunnen nauwkeurig ingrijpen in sommige processen van kankercellen met minder bijwerkingen.
Een behandeling is gebaseerd op de ontdekking van receptoren (groeifactorreceptoren) die zich op het celmembraan bevinden. Een groeifactorreceptor ontvangt buiten de cel een groeisignaal en verzendt dit signaal als boodschapper naar de cel. Het groeisignaal activeert vervolgens bepaalde eiwitten, genoemd tyrosinekinasen, die zich in het onderste deel van de receptor bevinden. Deze tyrosinekinasen spelen onder andere een belangrijke rol bij de celdeling. Kankercellen creëren meer groeifactorreceptoren op het celmembraan dan gezonde cellen, waardoor de celdeling wordt versneld en hierdoor de tumorgroei wordt bevorderd. Tyrosinekinase is constant actief in de kankercellen. Daar werken de groeiremmers, ook wel tyrosinekinaseremmers genoemd. Deze remmers zijn zeer kleine moleculen die door de celwand heen de cel kunnen binnendringen. Ze koloniseren vervolgens de receptor in de cel en blokkeren de signaalketen die de celdeling induceert, waardoor de celgroei aanzienlijk wordt vertraagd.
In de afgelopen jaren hebben de vorderingen in wetenschappelijk onderzoek geleid tot de ontwikkeling van zeer effectieve tyrosinekinaseremmers, waardoor steeds betere remissiesnelheden, ziektestabiliteit en overleving van de patiënt worden waargenomen. Bovendien hebben deze tyrosinekinaseremmers vaak veel gunstigere veiligheidsprofielen in vergelijking met andere behandelingen, zoals bijvoorbeeld chemotherapie. Echter, om van dit soort behandeling gebruik te kunnen maken, is het belangrijk de juiste diagnostische tests uit te voeren om te ontdekken welk soort receptor zich op het celmembraan bevindt (EGFR, ALK, ROS1, enz.). Afhankelijk van het testresultaat heeft een gerichte behandeling de voorkeur boven een andere behandeling.
Angiogenese is het vormingsproces van nieuwe bloedvaten in het lichaam. Een tumor trekt eerst voedingsstoffen en zuurstof uit zijn rechtstreekse omgeving. Maar naarmate de tumor groeit, heeft het zijn eigen toevoerkanalen nodig. Nieuwe bloedvaten worden gevormd door bepaalde stoffen vrij te geven die vasculaire groeifactoren worden genoemd. Op het oppervlak van de bloedvaten zitten speciale receptoren. Zodra deze receptoren het groeisignaal hebben ontvangen, vormen de bloedvaten aftakkingen, waardoor nieuwe bloedvaten ontstaan die zich in de richting van het signaal bewegen.
Angiogeneseremmers voorkomen de vorming en groei van nieuwe bloedvaten. Ze onderscheppen de door de tumor geproduceerde vasculaire groeifactoren en voorkomen zodoende de binding ervan aan de corresponderende receptoren. De tumor wordt dus niet langer gevoed met bloed en raakt uitgehongerd.
Onderzoek is er al lang op gericht om te ontdekken hoe het immuunsysteem zelf kanker kan bestrijden. Zeer kortgeleden is er enorme vooruitgang geboekt op het gebied van immunotherapie. De geneesmiddelen die worden toegediend voor de immunotherapie tegen kanker (immuno-oncologie) stimuleren het immuunsysteem van het lichaam om de kanker te bestrijden. Het immuunsysteem kan dan de kankercellen herkennen en ze zelf bestrijden.
De immuno-oncologie volgt een belangrijk principe: het doel is om het mechanisme te verwijderen dat door de tumorcellen is ingesteld om zichzelf tegen de aanvallen van het immuunsysteem te beschermen. Normaal gesproken is deze laatste in staat om tumorcellen te identificeren en deze op een gerichte manier aan te vallen. Maar sommige kankercellen kunnen door de mazen van het net glippen. De kankercellen interageren met de immuuncellen via bepaalde structuren op hun oppervlak (de checkpoints) om te voorkomen dat de immuuncellen ze aanvallen. Dankzij deze "misleiding" kan de tumor onbelemmerd groeien.
De checkpoint-remmers verbreken deze gestoorde communicatie tussen de tumor en het immuunsysteem. Ze zorgen ervoor dat het immuunsysteem weer correcte informatie heeft over de kankercellen en maakt ze daardoor kwetsbaar. Ze blokkeren de bindingsplaatsen (receptoren) op de tumorcellen en/of de cellen van het immuunsysteem. De tumorcellen kunnen de communicatie met de cellen van het immuunsysteem niet langer "vervormen". Het afweersysteem van het lichaam kan dan de tumor aanvallen.
Klinische studies zijn medisch-wetenschappelijke studies met mensen. Nieuwe geneesmiddelen worden eerst bestudeerd in een laboratorium. Als het erop lijkt dat ze zouden kunnen werken, worden ze daarna voorzichtig uitgeprobeerd bij mensen door middel van klinische studies.
Het doel van een klinische studie is om nieuwe geneesmiddelen te testen om te kijken of mensen zich er beter door voelen en of de geneesmiddelen een ziekte verbeteren of verergering stoppen.
Meer informatie:
De complementaire geneeskunde kan de traditionele behandelingen van conventionele of allopathische geneeskunde aanvullen, maar niet vervangen. De complementaire geneeskundebenaderingen staan ook bekend als alternatieve of parallelle methoden. Maar zelfs deze alternatieve methoden moeten altijd worden besproken met de arts om negatieve interacties met allopathische behandelingen te voorkomen.
Voorzichtigheid is geboden wanneer uitsluitend een complementaire geneesmethode of een genezingsbelofte zonder gefundeerde basis wordt gebruikt. Naast de conventionele behandelingen kunnen deze methoden echter de gelijktijdige effecten van de gevolgde behandeling verlichten en in het algemeen, een positief effect op het welzijn van de patiënt hebben.
Het gedrag van de patiënt kan ook een positief effect hebben op het verloop van de behandeling. Een gezond voedingspatroon dat rijk is aan vitaminen en voldoende lichaamsbeweging zijn belangrijke factoren om het succes van de behandeling te bevorderen en uw eigen welzijn te verbeteren. Sommige ontspanningsmaatregelen, meditatie en ademhalingstherapie helpen de longkankerpatiënten ook om zelf een beter gevoel van welzijn te krijgen.
R.E. : Pharm E. De Bruyne - M-BE-00001590 - Created on 06/07/2022
De informatie op deze site is bedoeld voor een breed publiek en kan productdetails of andere informatie bevatten die niet van toepassing of geldig is in uw land. Wij maken u erop attent dat wij geen enkele verantwoordelijkheid nemen voor het benaderen van deze informatie, die mogelijk niet in overeenstemming is met geldende juridische procedures, wet- en regelgeving, registraties of gebruiken in uw land.